Kampin "Headspace" do ta përshkruaja në dy pjësë : si vend për të diskutuar dhe fituar njohuri bazike mbi shëndetin mendor / I would describe the "Headspace" camp in two parts for curious people: as a place to discuss and gain basic knowledge on mental health / Opisao bih kamp „Headspace“ u dva dela za znatiželjne ljude: kao mesto za diskusiju i sticanje osnovnih znanja o mentalnom zdravlju - Jon Bytyqi

 

Unë jam Jon Bytyqi, nxënes i Gjimnazit "Bedri Pejani", hobi im kryesor është argumentimi. Kryesisht në kohen time të lirë shfletoj internetin ose konsumoj, vlersoj dhe diskutoj forma të ndryshme të medias.

 Kampin "Headspace" do ta përshkruaja në dy pjësë për personat kureshtar: si vend për të diskutuar dhe fituar njohuri bazike mbi shëndetin mendor, dhe vend për të marrur pjesë në aktivitete sociale apo introspektive nën pranin e një rrethi shoqëror (kryesisht) të rri.

Si person që nuk interakton shpesh fizikisht me rrethin shoqëror gjatë pushimeve nga mësimi, kampi shërbej si arsye që të bëj po këtë (siç kishte për qëllim shoku që insistoj të regjistrohem), gjithashtu pse nganjëhere e sikletshme, mendoj që kryesisht ka plotësuar nevojën time, edhe pse natyra ime sigurisht e ka limituar sasinë.

Gjatë tre ditëve kaluam një hyerje bazike për shendetin mendor, edhe pse shumicen e kohes nuk u paraqiten gjera të panjohura, arritja kryesore e kampit mendoj që ka qënë diskutimi i atyre temave në kontekstin personal të pjesëmarrësve, qoftë publik apo me anë të mendimit të mbrendshëm, dhe përgjigjiet që kemi arritur për vetvetën.

Aktiviteti me vleren më të madhe që zhvilluam gjatë kampit për mua ishte terapia e artit, kjo më mundësoi që të zbrazi mendjen prej disa mendimeve shqetësuse, duke i përdorur ato si burim inspirimi, ngjashëm efekti si ti bërtasësh një muri.

 Mësimi kryesor që fitova gjat kampit me përdorshmëri në jetë, pikërisht nga terapia e artit, është se nganjëherë vetëm duhet të fillosh gjërat pa mendim të thellë, thjesht duke ndjekur rrugën ku të qon "dora", në vend se të trullosesh nga tejmendimi duke mbetur në fund pa asnjë rezultat.

Kurse kujtimi që do të mbaj përgjithmon është padiskutim loja më kaotike dhe e ngadaltë e UNOs që kam luajtur në jetën time.

 Relacioni im me rrethin shoqëror kryesor në të cilin mora pjesë gjatë kampit mund të përshkruhet si adaptim, ku ata më siguruan vend ashtu që të mos ndihesha i menjanuar, që ishte akt shumë zemermirë nga ta për të cilin i faliminderohem.

Përveq këtij grupi gjithashtu u asociova me pjesëmarësit e aktiviteteve që u zhvilluan, si dhe lojtarët gjatë pushimeve. (të cilët kanë nevojë serioze që të konsiderojn cilën leter të luajnë para se ti vjen rendi).

I am Jon Bytyqi, a student of the Gymnasium "Bedri Pejani", my main hobby is arguing. Mostly in my free time, I browse the internet or consume, evaluate and discuss various forms of media.

 

I would describe the Headspace camp in two parts for curious people: as a place to discuss and gain basic knowledge about mental health, and a place to participate in social or introspective activities in the presence of a (mostly) social circle.

As a person who does not often interact physically with the social circle during school breaks, camp serves as a reason to do the same (as the friend who insists on registering intended), also though sometimes embarrassing, I think it has largely met my need, although my nature has certainly limited the quantity.

During the three days we spent a basic introduction to mental health, although most of the time unfamiliar things were not presented, the main achievement of the camp I think has been the discussion of those topics in the personal context of the participants, either publicly or through internal thinking, and the answers we have reached for ourselves.

The most valuable activity we did during the camp was art therapy. It enabled me to clear my mind of some disturbing thoughts, using them as a source of inspiration, similar to the effect of shouting at a wall.

 

The main lesson I learned during the camp with usefulness in life, namely from art therapy, is that sometimes you just have to start things without deep thought, simply following the path where the "hand" leads, instead of being stunned by the over-thinking in the end without any result.

And the memory I will keep forever is unquestionably the most chaotic and slow UNO game I have ever played in my life.

 

My relationship with the main social circle in which I participated during the camp can be described as adoption, where they provided me with a place so that I would not feel left out, which was a very kind act from them for which I am grateful.

In addition to this group, I also associated with the participants of the activities that took place, as well as the players during the breaks. (who have a serious need to consider which card to play before it's your turn)

Ja sam Jon Bytyqi, učenik Gimnazije "Bedri Pejani", moj glavni hobi je prepiranje. Uglavnom u slobodno vrijeme pregledavam internet ili konzumiram, procjenjujem i raspravljam o različitim oblicima medija.

 

Opisao bih kamp Headspace u dva dela za znatiželjne ljude: kao mesto za diskusiju i sticanje osnovnih znanja o mentalnom zdravlju i mesto za učešće u društvenim ili introspektivnim aktivnostima u prisustvu (uglavnom) društvenog kruga.

Kao osoba koja često ne ostvaruje fizičku interakciju sa društvenim krugom tokom školskih raspusta, kamp služi kao razlog za isto (kao prijatelj koji insistira na registraciji), iako je ponekad sramotno, mislim da je to u velikoj meri zadovoljilo moju potrebu , iako je moja priroda svakako ograničila količinu.

Tokom tri dana proveli smo osnovni uvod u mentalno zdravlje, iako većinu vremena nepoznate stvari nisu bile predstavljene, mislim da je glavno postignuće kampa bila rasprava o tim temama u ličnom kontekstu učesnika, bilo javno ili kroz unutrašnje razmišljanje i odgovore do kojih smo sami došli.

Najvrednija aktivnost koju smo radili tokom kampa bila je umetnička terapija. Omogućilo mi je da pročistim um od nekih uznemirujućih misli, koristeći ih kao izvor inspiracije, slično efektu vikanja u zid.

 

Glavna lekcija koju sam naučio tokom kampa sa korisnošću u životu, naime iz art terapije, je da ponekad jednostavno morate započeti stvari bez dubokog razmišljanja, jednostavno sledeći put kojim "ruka" vodi, umesto da budete zapanjeni preteranom razmišljajući na kraju bez ikakvog rezultata.

I sećanje koje ću zauvek čuvati je nesumnjivo najhaotičnija i najsporija UNO igra koju sam igrao u životu.

 

Moj odnos sa glavnim društvenim krugom u kojem sam učestvovao tokom kampa može se opisati kao usvajanje, gde su mi obezbedili mesto da se ne osećam izostavljeno, što je bio njihov veoma ljubazan čin na kojem sam im zahvalan.

Pored ove grupe, povezivao sam se i sa učesnicima aktivnosti koje su se odvijale, kao i sa igračima tokom kočenja. (koji imaju ozbiljnu potrebu da razmisle na koju kartu da igraju pre nego što dođete na red)